Specjalna iluminacja Pałacu Prezydenckiego i Belwederu, wystawy w Muzeum Narodowym w Warszawie, Puchar Prezydenta RP dla sportowców – te m.in. wydarzenia rozpoczną w styczniu całoroczne obchody stulecia niepodległości – zapowiada podsekretarz stanu w Kancelarii Prezydenta Wojciech Kolarski.
Prezentacja kultury ormiańskiej, koncerty, spektakle i wystawy – w tym „Sąsiedzi wyjechali do Treblinki” – złożą się na tegoroczny Inny Wymiar.
W sobotę w Kazimierzu start XI festiwalu Dwa Brzegi. Będzie premiera dokumentu o Wojciechu Młynarskim. Zobacz więcej →
19 lat temu, 28 lipca 1998 roku zmarł jeden z najwybitniejszych polskich poetów, eseistów i dramatopisarzy, Zbigniew Herbert. Zobacz więcej →
Zabytki Tarnowskich Gór, w tym pozostałości po kopalniach rud srebra, ołowiu i cynku – wyrobiska i szyby górnicze, zostały wpisane na Listę światowego dziedzictwa UNESCO podczas odbywającej się w Krakowie 41. sesji Komitetu Światowego Dziedzictwa. Jest to 15. polski obiekt na liście.
Luiza Dołęgowska: Wspominał Pan o swoich zagranicznych podróżach i ciekawej, choć przerażającej historii, jaka przydarzyła się Panu w jednym z miast europejskich – co to za historia?
150 pięknych wyrobów z najstarszych polskich manufaktur porcelany z Korca i Baranówki można zobaczyć na nowej wystawie w Zamku Królewskim w Warszawie z cyklu prezentacji zbiorów prywatnych kolekcjonerów.
Zobacz więcej →
Ze stałą regularnością co kilka tygodni gdzieś na Ukrainie wydarza się wymierzona w Polskę prowokacja – namazany na murze obraźliwy antypolski napis, zniszczenie pomnika albo cmentarza, itd, itp. Słowo ‘prowokacja’ nie determinuje, kto jest jej autorem – antypolscy Ukraińcy, prorosyjscy Ukraińcy czy też po prostu rosyjscy agenci. W przypadku tego rodzaju prowokacyjnej działalności potrzeba maksymalnie kilka osób – jedna maluje napis, a reszta pilnuje terenu. Do całej akcji wystarcza więc jedna mobilna kilkuosobowa grupa, w wersji minimalnej może być to nawet tylko jedna osoba z puszką farby w kieszeni.
Był 7 marca 1997 roku. O śmierci Agnieszki Osieckiej dowiedziałam się w pracy, z depeszy. Wróciły słowa, które w 1994 roku, jako początkująca dziennikarka, usłyszałam od niej podczas wywiadu. O mężczyznach, których mam “uwodzić, ale niekoniecznie kochać” i o życiu, “którego nie wolno brać zbyt serio”. Wykręciłam numer telefonu. Na sekretarce nagrane były słowa: “Nie dzwonić. Umarłam”. Od tamtej pory minęło 20 lat. Zobacz więcej →